LOT 2014

Wojciech Gradziński

W tym roku ja napiszę historię z naszego wyjazdu w Polsce, Czechach i Niemiec.

Bartek

Dajesz!

Wojciech Gradziński

Pogoda była w sam raz na podróż samochodem. Trochę deszu, trochę słońca, ale nie było zimno. Jechaliśmy w trójkę Agnieszka, Karolina i ja. Podróż minęła szybko i w miłej atmosferze.
Krystian, Paweł, Bartek i Tomek byli już na miejscu. Niestety plan wspinaczki nie wypalił w ciągu dnia, ale wieczorkiem już się udało porzeźbić. Głównie asekuracja dolna.
Noc spędziliśmy w małym schronisku przy gimnazjum w Karpaczu paradoksalnie ulica nosiła nazwę Gimnazjalnej. Jeden kontakt, a wielu chętnych smartfoniarzy na prąd. Szczęśliwie było Wi-Fi, szczególnie to doceniam. Lubię być w zasięgu Internetu. Tak minął pierwszy dzień. Może chłopaki opiszą swój dzień. Smile

Zaraz kilka zdjęć.

Wojciech Gradziński

W końcu słońce, Paweł dzięki za zdjęcia.

Miszczunio Razz

Ktoś musi to robić Sad

Wojciech Gradziński

Dzień kolejny to już wejście na Śnieżkę, przejście przez czeską część Karkonoszy i na nocleg. Ta wyprawa była jedyną trudną częścią całego wyjazdu. Co prawda dnia następnego mieliśmy powrót ze schroniska pod Łabskim Szczytem, ale to już tylko w dół Wink

, no prawie.
Wyruszyliśmy z naszego miejsca noclegowego, musieliśmy się spakować, wziąć ze sobą jedzenie na dwa dni, śpiwory i co tam jeszcze potrzeba żeby przetrwać noc w górach, ale zabrzmiało, w rzeczywistości spaliśmy w wyżej wspomnianym schronisku. Dzięki uprzejmości gospodyni miejsca w którym nocowaliśmy nasze samochody mogły zostać na jej posesji, dzięki temu większość rzeczy zostawiliśmy w samochodach.
Droga na Śnieżkę, nie sparwiła nikomu większych trudności, każdy szedł ze swoją prędkością, a i tak na miejscach odpoczynku mogliśmy się spotkać i pogadać. W trakcie drogi na górę spotkaliśmy robotników, którzy ostzregali nas przed mgłą, która jakoby miała udusić konia dnia poprzedniego. Smile

Mieliśmy mały postuj w Boudzie (Jelenka), to po czesku schronisku, trochę się posiliśmy i ruszyliśmy na Śnieżkę, a tam to już nic na nas nie czekało. Dlaczego nic? Ponieważ już któryś raz z kolei nic nie widziałem bo była mgła, szlak!
Na szczycie zjedliśmy to i owo, tu można, czesi nie pozwalają własnego prowiantu, nawet mogą pokrzyczeć, ale nie warto o tym wspominać. Gofry z bitą śmietaną były wyśmienite, a kawa wspaniała. Niestety pomimo radochy, że mamy dobry czas, pogoda miała inne pomysły i zatrzymała nas deszczem. Gdy przestało padać ruszyliśmy w dół w kierunku Domu Śląskiego, ale odbiliśmy przed nim w lewo w kierunku Czech. Po drodze mijaliśmy bardzo ładnie położone schronisko czeskie pt Luční Bouda, jak się doczytałem w Iternecie jest to najwyżej położony browar. Razz

Niedaleko od Luční Bouda jest miejsce ze źródełkiem upamiętniające dawne schronisko Rennerova Bouda. Tam spotkaliśmy anglików z którymi zamieniłem kilka słów przy Luční Bouda, jak się okazało też szli do Szpindlerowego Młyna. Gdy zeszliśmy na dół do tej miejscowości okazało się, że gdzieś mijalśmy Karkonos, nie zauważyłem, ale za to zauważyłem Śnieżkę która wkońcu się trochę odsłoniła.
Szpindlerowy Młyn to piękna miejscowość turystyczno-narciarska, naprawdę cudnie tam było i "na bogato". Chyba nie byłoby nas stać na cokolwiek w tym miejscu. Niestety okazało się, że z tamtąd musimy wejść do ponownie do góry, przejść przez majestatyczne schronisko, na którego widok Bartek powiedział "Mają skur……. rozmach". Tutaj szło się naprawdę super, wodospady, skały do potencjalnej wspinaczki (same połogi, ale mimo to) i widoki. Droga do wspomnianego schroniska prowadziła serpentyną ostro w górę. Schronisko, a w zasadzie hotel nazywał się Labská Bouda, mnie bardziej podoba się starsza wersja budyku.
Na kuże se pogadaliśmy tak, że se poszliśmy dalej Wink

. Z tamtąd już było trochę pod górkę, a potem z górki do schroniska pod Łabski Szczytem. W sumie 11 godzin marszu. Przyznam, że bardzo ciekawa trasa, bardzo fajna.

Wojciech Gradziński

Coś do poczytania:
Luční bouda [url]http://pl.wikipedia.org/wiki/Lučn%C3%AD_bouda[/url]
Labská bouda [url]http://pl.wikipedia.org/wiki/Labská_bouda[/url]
<br>
<br>
I zdjęcia

Nasza drużyna

Widoczość super Smile

A jakie widoki mieliśmy

Śnieżka i odpoczynek przy gofrach i kawie Smile

Droga na Czechy Smile

Scout Wojciech znalazł wodę i anglików Smile

O widać, ale nie z tej strony …

Kurort który zachwycił Bartka Razz

Ja tam wolę jego starszą wersję

Szklarska Poręba nocą w rękach pijaka w schronisku pod Łabski Szczytem
Dobranoc

Wojciech Gradziński

Czy ktoś to czyta?

Bartek

Tak, napisałeś: 'Czy ktoś to czyta?' Very Happy

TONY

Ja czytam i chętnie wstawię link na fb. Pisz, pisz miło się patrzy i wspomina. A będę się czasami wtrącał. Do czego zachęcam też innych LOT - owców tegorocznych. Cool

Wojciech Gradziński

Trzeciego dnia postanowiliśmy się z rana trochę rozdzielić. Tomek z chłopakami i Karoliną poszli na Szrenicę, a ja z Agnieszką zostaliśmy jeszcze trochę w schronisku. Ja zjadłem pyszne śniadanie, a ona mi potowarzyszyła. Mnie kosztowało 20 zł (o zgrozo) a ją pół godziny siedzenia.
Po "wspólnym" śniadaniu udaliśmy się w dalszą podróż. Dzień zapowiadał się wspaniale, nie było mgły, ani chmur. Niestety krótko przed naszym wyjściem pogoda się popsuła i przyszły mgły. Na szczęście nie padało.
Chłopaki i Karolina w międzyczasie zdobyli Szrenicę, dostałem esa od Tomka, a my z Agnieszką powoli mijaliśmy Śnieżne Kotły i kierowaliśmy się na czeską stronę Sudetów w kierunku schroniska Odrodzenie, gdzie mieliśmy się spotkać.
Nogi nas trochę bolały, ale z biegiem drogi było coraz lepiej, nawet bąble, które zaczęły się wykluwać na moich stopach, wcale mi nie przeszkadzały.
Minęliśmy Śnieżne Kotły, a za nimi spotkaliśmy polaków, którzy mówili po czesku. W sumie to mi się wydawało, że są Polakami, no bo co Czesi mieliby robić pod Śnieżnymi Kotłami. Polsko-czesko-angielskim językiem zapytaliśmy o drogę i warunki oraz czy dobrze idziemy i pożegnaliśmy się z Czechami nie mówiącymi po polsku.
Po drodze spotkaliśmy jeszcze kilka osób nie mówiących po polsku, jak się okazało po czesku też nie mówili, o angielski nie pytałem.
W końcu dotarliśmy na rozdroże gdzie stało coś w rodzaju magazynu, garażu, ale na pewno nie było to schronisko. Tu postanowiliśmy się na chwilę zatrzymać, odpocząć i posilić. Po chwili nadeszli Czesi mówiący po polsku, to znaczy Tomek z brygadą. Znaczy zbawienie, chciałem powiedzieć odrodzenie było tuż tuż.
Po około godzinie dotarliśmy na miejsce, tam już tradycyjnie zjedliśmy co nieco, gofry,krokiety, czekoladę i napiliśmy się naprawdę dobrej kawy.
Cóż długo tak nie można siedzieć, musieliśmy wracać do Karpacz, a potem dojechać do kempingu po czeskiej stronie w miejscowości Meźni Louka.
Jak się okazało droga ze schroniska była dłuższa niż przypuszczaliśmy, trochę dała się we znaki.
Po drodze spotkaliśmy zaprawionych "piwem" turystów, którym ktoś wmówił, że zejdą żółtym szlakiem do Karpacza. Biedaki, za daleko poszli. Gdy się rozstawaliśmy na skrzyżowaniu drug w okolicach Śląskiej Chaty pan stwierdził, że jednak zjedzie wyciągiem.
Jeszcze tylko rzut oka na Śnieżkę, przypuszczam, że tam była, bo jej nie widziałem ze względu na mgłę i schodziliśmy na dół do Karpacza, niestety zapędziliśmy się nieco i poszliśmy autostradą zamiast urokliwą ścieżką żywcem wyciętą z przygód Bilbo Baginsa i jego drużyny.
W mgnieniu oka dotarliśmy do Karpacza, a z tamtąd na ulicę Gimnazjalną, gdzie czekały nasze pojazdy. Na ten dzień została jeszcze Biedronka i obiad, a i dojazd do Meźni Louka.

Wojciech Gradziński

Drużyna Pierścienia

Chmurne Kotły z braku śniegu zmieniają nazwę na wakacje

Widok na kościół Bożego Ciała w Szklarskiej Porębie, a z drugiej strony …

… obiad u Prezesa

TONY

Łabski to faktycznie drogie schronisko. Będąc na Szrenicy kupiliśmy wodę 1,5 litrowa w cenie tam za 0,5 litra. No cóż ceny na Łabskim Szczycie tak niemiłe jak jego gospodarze. Żeby nawet za wrzątek kasowac?!

Aga

Dobrze, że przebiłam bąble na stopach w schronisku, bo inaczej bym nie zeszła do Karpacza. Drugiego dnia to miałam wielki kryzys. Jak zobaczyłam wyciąg w Karpaczu to pomyślałam, Tak blisko i tak daleko zarazem. Z bezsilności łzy płynęły mi same... Ale później to była już czysta satysfakcja Smile

Wojciech Gradziński

No to już jesteśmy poza Polską, a dokładnie w Czechach w Pradze na Hradczanach siedzimy i pijemy piwko, nawet Tomek Wink

Dobra, taki joke, żeby trochę podgrzać atmosferę. Tak naprawdę jesteśmy w Meźni Louka i nie siedzimy w pubie tylko pod namiotami i nie pijemy piwa, nawet Tomek. Niech was nie zmyli nazwa miejscowości, nie chodzi tu o Mężnego Luka z Gwiezdnych Wojen.
Dość głupot! Na ten dzień była przygotowana przechadzka na łonie Czesko-niemieckiej Szwajcarii, piękny teren, nie tylko w widokach, ale również historycznie. Co prawda większość z tych zamków już nie istnieje lub pozostał po nich nikły ślad to i tak warto było pochodzić. Pierwsza na naszej trasie była Malá Pravčická brána, wygląda jak duża tyle, że mniejsza Smile

Samo dojście do tego miejsca to naprawdę wydarzenie, z obozu ostro do góry, a potem już swobodnie, raczej płasko. Sam teren jest przyozdobiony skałami piaskowca, miałem wrażenie, że się zaraz rozsypią, na niemal każdej półce leżały drobiny piachu. Dość wymagające środowisko do wspinaczki.
Tu i ówdzie Krystian próbował się powspinać, ale się zabił, więc nie warto o tym wspominać, mamy zdjęcia … sami zobaczycie.
Po wygłupach akrobatyczno-wspinaczkowych Krystiana dotarliśmy do zamku Šaunštejn, a w zasadzie do tego co po nim zostało. Kilka jaskiń wyrytych ludzką ręką, a tak w ogóle wspaniały punkt widokowy. Tam, też zrobiliśmy sobie dłuższy pobyt na małe co nieco.Link dla chętnych do poczytania [link widoczny dla zalogowanych]Šaunštejn
Idąc dalej naszą drogą dotarliśmy do miejscowości Vysoká Lípa, niesamowite jest to, że tam wszędzie są bary i restauracje. Nie wiem jakie podatki płacą Czesi, ale im się opłaca. Tu też spotkaliśmy starą pięknie odrestaurowaną Javę. Piękna rzecz, jak powiedział Gruby w filmu Vinci. Tu tutaj zjedliśmy po miśku i poszliśmy dalej.
Schodząc piękny jarem w dół, cholera potem trzeba było wejść, dotarliśmy do Dolský mlýn. Piękny piętnastowieczny młyn, co prawda uszkodzony, ale uprzątnięty i dostoswany tak aby nikt nie stała się krzywda. Tutaj zjedliśmy miśki, kanapki, wypiliśmy kawę i pomoczyliśmy nogi. Agnieszka i Karolina ułożyły nawet sotsik z kamieni, niniejszym dołączając go do kilkunastu innych. Bardzo malowniczo położony, naprawdę piękna rzecz. No i teraz z powrotem do góry.
Tam odwiedziliśmy niewielki cmentarzyk bez krzyży, niestety nie udało mi się nic o nim dowiedzieć, ale przypuszczam, że jest ewangelicki.
Taka ciekawostka, znalazłem na [link widoczny dla zalogowanych] "Na terenie byłego Dolskiego Młyna z roku 1515 przygotowywała się bajka Pyšná princezna (Dumna księżniczka) (1952). Wiele scen nakręcono w skalistych wąwozach i okolicach Jetřichovic a także na Panské skále u Kamenického Šenova. W roku 2008 gościły tutaj ruiny młyna autorów filmów Ztracený princ a Peklo s princeznou.(Zgubiony książę i Piekło z księżniczką). W pięknym środowisku w dolinie rzeki Kamenice niedaleko przeciwko prądu rzeki Dolského młyna znajdziecie najstarszy żelbetonowy most w byłej monarchii austro-węgierskiej. Na Dolský mlýn prowadzą znaczone drogi z Vysoké Lípy, Kamenické Stráně a Jetřichovic."
Z tamtąd powoli kierowaliśmy się do naszego obozu w Meźni Louka, a tam pyszny obiad, ja miałem ze słoika, a szlachta jadła w restauracji Wink

Potem poszedłem na whiskey Wink

Aga

Chciałam dodać, że widoków BRAK. Same skały Smile